Zonder Gods zegen kan ik niets, ook al doe ik van alles…..ik ben nog steeds verwonderd dat God mij wil gebruiken in Zijn koninkrijk in de taak die Hij mij gaf en geeft. Ik voel dat ook als een grote verantwoording, die ik alleen maar kan doen in afhankelijkheid van mijn Zender. Een zegen vragen over mijn arbeid is erkennen dat God Zijn werk in mij groot kan maken. Dat geeft ook rust, namelijk dat het niet van mij afhangt.

Het eerste jaar heb ik me voornamelijk gericht op kennismaking en heb daar uitgebreid de tijd voor genomen. Op vrijwel alle adressen ben ik geweest en heb daar mooie, gave momenten meegemaakt, maar ook wel het verdriet, de eenzaamheid, de twijfel, etc. geproefd.

Gezichten in de kerk kregen zo voor mij een naam en betekenis en dat zorgt ervoor dat ik me al aardig thuis voel in de gemeente. Voor het komende jaar zal ik me iets meer richten op visievorming en beleid, om samen met de kerkenraad en gemeente een koers uit te zetten, hoe we op de best mogelijke manier God kunnen dienen, elkaar in diverse opzichten nog beter kunnen ondersteunen en hoe we nog meer van betekenis kunnen zijn voor onze stadsgenoten.

Daar is geen één antwoord op te geven, want er zijn verschillende soorten preken. Maar in zijn algemeenheid vind ik het belangrijk dat we in de preken steeds meer van God leren; onder de indruk komen van Zijn grootheid, goedheid en liefde, maar ook van Zijn heiligheid en ons blijven verbazen over Zijn genade die we in Jezus Christus ontvangen.
Dat we vanuit die houding Hem willen dienen met heel ons leven. En voor die bij Christus behorende levensstijl heb je aanwijzingen, aanmoedigingen en ook correcties nodig, zonder dat het een moralistische preek wordt.
Concrete vragen uit de gemeente, of de door mij of andere opgemerkte levenshoudingen kunnen stof zijn voor de keuze van een tekst.

k wil me blijven verwonderen over het mysterie van de gemeente van Jezus Christus; allemaal verschillend en toch één in Christus. Een kleine schakel in het grote geheel van dat ene volk: zoekend, tastend naar de wil van onze God; verlangend om als Zijn kind te willen leven. Ik maak me wel zorgen over de (toenemende?) onverbondenheid en de moeite om de ander hoger te achten dan jezelf, juist in de verscheidenheid.

De eisen worden opgeschroefd (richting de kerkenraad, predikant bv) terwijl de actieve participatie en verantwoordelijkheid aan het afnemen is. Willen we elkaar nog wel meenemen? Ben ik echt nog wel mijn broeders hoeder? Maar ook de eerlijke vraag: zijn onze gemeenschappen niet te groot een echte gemeenschap te zijn? Ik maak me ook zorgen om de lastige combinatie van welvaart en geloof. Te beginnen in ons persoonlijk leven, maar ook als gemeente. We hebben het zo goed, dat we het soms nauwelijks meer beseffen en ook vervreemd zijn van de gedachte dat we om Christus ook met lijden geconfronteerd worden: willen we dat nog wel? Als kerken/ gemeente hebben we zo ongeveer alles op orde, maar vinden we nog wel aansluiting bij onze leefwereld die niet meer, of niets van Christus weet? Hoe relevant is de kerk nog voor onze omgeving? Zijn onze activiteiten en houdingen niet te intern gericht ? Voldoen wij als kerk dan nog wel aan Christus opdracht? Dat zijn vragen die me best bezig houden.

Ondersteuning zie ik in contact, ontmoeting, gesprek met een open Bijbel, maar vooral ook gebed! Telkens terug naar de Bron : Jezus Christus.

Pff, dat is best lastig om dat van jezelf te zeggen, maar ik hoop dat ik mensen kan meenemen in het grote verhaal van God, die uit is op redding, genezing, en heling van het leven / de ziel. Dat mijn enthousiasme voor die grote God aanstekelijk werkt en dat we samen op pad gaan, in het spoor van Jezus Christus. ik hoop dat door mijn houding, er ruimte blijft of komt voor de veelkleurigheid in de gemeente, waarbij overigens kernzaken door iedereen moeten worden beleden en worden beoefend (de eenheid in Jezus Christus). Ik ben hierin meer een doener, dan een denker: samen werken in de 'Wijngaard' en dat met een lerende houding.

Mijn werk op Curaçao is vergelijkbaar met hier in Nijkerk, alleen op andere schaal. Het is een kleine kwetsbare gemeente die als christenen het gereformeerde gedachtegoed willen blijven uitdragen. Het mooie van deze gemeente is het oecumenische karakter; dwz: de gemeenteleden zijn in Nederland lid van verschillende denominaties, maar op Curaçao verenigt in één gemeente. Het is ook fijn om de kwetsbare Papiamentstalige gemeente te helpen (voor zover ik dat kan) en mijn collega Rudsel Mauritius te ondersteunen. Want het eiland is voor een groot deel RK, maar in de praktijk en met name onder de Nederlanders, is er veel geestelijke armoede. Ook zijn er grote verschillen tussen rijkdom en armoede, met alle spanningen van dien.

Niet getrouwd zijn heeft zijn voordelen en nadelen. Voordeel is dat ik mijn eigen tijd kan indelen en dat ik ook meer beschikbaar kan zijn voor de gemeente/ gemeenteleden. En ik ervaar dat echt wel als een zegen, want ik kan bv. makkelijker eetafspraken maken, dan dat je een gezin hebt. Ik ben een echt gezelschapsmens, maar ik kan ook bij tijden prima alleen zijn. Het nadeel is dat je op sommige momenten een klankbord mist, zeker wanneer het spannend is, of wanneer er op 'de man gespeeld wordt'. Gelukkig heb ik genoeg mensen om me heen, in en buiten de kerk, waar ik dan terecht kan.

Ik heb met heel veel plezier in het onderwijs gewerkt; 23 jaar als leraar Aardrijkskunde / Maatschappijleer. De laatste tien jaar was mijn hoofdtaak: decaan / leerlingbegeleider. Juist deze combinatie gaf me heel veel voldoening en is een fantastische voorzet geweest voor het pastoraat in het algemeen en mijn aandacht voor de kinderen en jongeren in de gemeente.

Ik ontspan me met klussen en tuinieren; mag graag koken en met elkaar de maaltijd houden. Verder heb ik een zeilboot, (waar ik te weinig aan toe kom) maar eenmaal op het water zit je in een andere wereld. Voor wat betreft sporten wil ik het volleyballen weer oppakken en ik mag graag in de winter skiën. En tot slot een goede film is voor mij ook ontspanning.