De Passion was op televisie of misschien ben je er zelf bij geweest daar in Dordrecht. Was je vervuld met wat je daar meemaakte en hield er een mooi gevoel aan over. Maar ja, gevoelens maken snel plaats voor andere, nieuwe ervaringen. De vraag is dan hoe Pasen dichtbij je blijft en hoe je kunt vasthouden wat je hebt herdacht.
De Emmaüsgangers zaten eens in dezelfde situatie. Die twee zijn erbij geweest, daar op Golgotha. Voor hen geen schouwspel, eerder bittere werkelijkheid. Zij stonden aan de voet van een echt kruis. Zij zijn getuige geweest hoe hun Heer werd vernederd, bespot en gedood. En daar bovenop, ze zijn ontsteld omdat vrouwen een leeg graf hebben aangetroffen en engelen hebben gezegd dat hun Heer leeft. En zij? Zij leefden in de hoop dat Hij het zou zijn die Israël zou bevrijden maar daar is niets van terecht gekomen. Dus ja, wat is er van te zeggen. Droefheid vervult hun hart als ze er aan denken en over doorspreken.
En dan voegt Jezus zich bij hen. Wat doet Hij? Hoe gaat Hij om met de situatie waarin hij die twee aantreft?
Jezus vraagt naar hun geloof. Waarom geloof je niet dat de Messias het lijden moest ondergaan om Zijn glorie binnen te gaan? En dan opent Jezus de schriften. Het Oude Testament gaat open, Mozes en de profeten worden uitgelegd. Jezus wijst daaruit aan dat Zijn weg een kruisweg moest zijn en dat Zijn overwinning zou volgen op Zijn lijden! En die boodschap valt pas echt op zijn plaats na het breken van het brood. Het vuur wakkert weer aan. Brandde ons hart niet toen Hij onderweg met ons sprak en de Schriften voor ons ontsloot?
Hoe is dat voor mij, ik die ruim 2000 jaar later Paasfeest vier? Wordt mijn geloof gevoed doordat de bijbel opengaat? Ontsteekt dat woord ook het vuur in mij om mijn houvast te zoeken buiten mijzelf, in Jezus Christus?
In het kruis zal ’k eeuwig roemen
En geen wet zal mij verdoemen
Christus droeg de vloek voor mij
Christus is voor mij gestorven,
heeft genâ voor mij verworven
’k ben van dood en zonde vrij